‘Eşyanın bizde hatırı var’

Eski eşyanın değerini Ahmet Hamdi Tanpınar’ın eşyanın ruhuna verdiği kıymetten etkilenmesine bağlayan Rektör İnci’nin birebir vakitte meslek hayatına başladığında kazandığı birinci maaşla aldığı vazo da 30 yıldır çalışma masasında, yanı başında duruyor. Rektör İnci, eşyalarla ortasındaki bağı ve üniversitede yaptığı çalışmaları şöyle anlattı:

EŞYANIN RUHU YAŞANAN GÜNE MANA KATAR
“Çok sevdiğim Ahmet Hamdi Tanpınar’ın dediği üzere “Eşyanın bizde hatırı var”dır. Birlikte uzun yıllar geçirdiğimiz eşya benim için farklı bir bedel kazanır. Eşya üzerinde anı biriktirmeyi çok manalı buluyorum. Onların bizde uyandırdığı hisler, niyetler yaşadığımız güne de mana katar. Maalesef günümüzde çok çabuk eşya değiştirmeye başladık. Bu süratli tüketim yaşananlara da bedelini kaybettiriyor.

HOCALAR KURUM İÇİN EŞYA ÜRETMİŞ
Geçmişi 140 yıla dayanan üniversitemizde hocalar, ressamlar, heykeltıraşlar birebir vakitte kurumda kullanılmak üzere eşya dizaynları yapmışlar, atölyelerde üretmişler. Bu değerli dizaynların ve üretimlerin bazılarakullanılmaz hale gelince bir köşeye atılmış. Meğer bu sandalyelerin, masaların her biri tasarım eseri. Yıllarca kuruma hizmet veren, onun hafızası olan aidiyet ve devamlılığı simgeleyen eşyalar var. Rektörlük misyonuma başladığım aylarda yaptığım birinci iş, kurumumuzun Tarihi Mobilya Envanter Çalışmasını hazırlatmak oldu.
Görevlendirdiğim arkadaşlarımızdan üniversitemizdeki bütün odaları, depoları dolaşmalarını ve değerli eşyaların fotoğraflarını çekip niteliklerini yazmalarını istedim. Kimin üzerine zimmetli olduklarını da listeledik. Her biri bu çalışma içerisinde kayıt altına alındı. Muhtaçlık duyulanları uzmanına inceletip tamire gönderdim ve yine kullanılabilir hale geldiler. O masalardan ve vitrinlerden biri artık Rektör yardımcımız Kaan Ökten’in odasında kullanılıyor. Çalışma odalarındaki koltuklar ve sandalyeler de birebir biçimde depolardan çıkartılıp onarıldı.

WEB SİTESİNE YÜKLENİP, STANT AÇILACAK
Artık kurumumuzda mevcut tasarım eseri eski eşyalardan hazırladığımız bu kataloğu web sitemize de yükleyeceğiz. Böylelikle öğrencilerimiz ders yaparken, koridordan geçerken gördükleri eşyanın kimler tarafından yapıldığını öğrenecek. Örneğin Hoş Sanatlar Fakültesi amfilerimizdeki sıraları yapan kişinin 2003 yılında kaybettiğimiz değerli hocamız Utarit İzgi olduğunu bilecek. Bunların farkına vardırmayı bir misyon edindim. Üniversitemizin kuruluşunun 140’ıncı yıl kutlamaları kapsamında, kimler tarafından tasarlandığının, hangi yıllarda yapıldığının bilgisine yer vererek bütün bu mobilyalardan bir stant hazırlamayı da düşünüyorum. Bu mevzuda Sanayi Tasarım Bölümü’nden hocalarımızla çalışıyoruz.”

‘93 YILINDA BİRİNCİ MAAŞIMLA VAZO ALDIM’
Rektör Handan İnci, 30 yıldır nereye giderse, nerede misyon alırsa alsın yanında götürdüğü vazosunun kıssasını ise şöyle anlattı:
“Kişiler için de eşyayla birlikte yıllanmak kelam konusu. Mimar Sinan Hoş Sanatlar Üniversitesi’nde araştırma vazifelisi olarak çalışmaya başladığımda birinci maaşımı aldığım günü unutamam. Hiçbir para insanın kendi emeğiyle kazandığı para kadar lezzetli değil, ben bu duyguyu birinci kere o maaşla yaşadım zira eğitim hayatını ailesinin takviyesiyle tamamlamış biriydim. Birinci maaşımı aldığımda hissettiğim duyguyu kalıcı hale getirmek istedim. Çalışma ortamımda bir kısım bile olsa tabiattan bir modül bulunmasını çok severim münasebetiyle aklıma bir vazo almak geldi. O sırada Fen Edebiyat Fakültesi Beşiktaş’ta idi, ben de öğle ortasında Beşiktaş Köyiçi çarşısına gittim. Evvel bankadan maaşımı çektim, sonra çarşıya gidip dolaşmaya başladım. Küçük bir züccaciye dükkanına. girdim. Görür görmez çok beğendiğim ‘hemen almalıyım’ dediğim bir vazo değildi fakat başkalarının yanında sadeliğiyle en makulüydü. Çarşıdan bir demet de nergis alıp vazomla birlikte birinci masamın üzerine koydum. O vazo daha sonra hiç çiçeksiz kalmadı. Çiçek olmadığı vakitlerde da yeşil yapraklar koyarım.

‘BU VAZO ÇALIŞMA HAYATIMIN TANIĞI’
Bu vazo benim açımdan vakit içinde bir simgeye dönüştü. 4 ofis değiştirdim, taşınma kurallarında kırılan vazolarım oldu. Bu da kırılabilirdi fakat 30 yıl boyunca kırılmadan benimle birlikte gelmesini çok manalı buluyorum. Birlikte 20 yılımızı devirdikten sonra ‘sen artık vazo olmaktan çıktın’ diyerek birlikte seyahatimizi daha ihtimamlı devam ettirmeye başladım. O artık vazo değil, çalışma hayatımın şahidiydi. Çalışırken, bu yıllanmış vazoyu masamda görmekten keyifli oluyorum.“