Yalnızca uzun yıllar sonra gelen şampiyonluklarıyla ve kırdıkları rekorlarla değil, haftalardır süren coşkulu şampiyonluk kutlamalarıyla da tarihe geçen Trabzonspor, bir evvelki gece neredeyse sabahlara kadar süren görkemli kutlamalarından sonra bir de İstanbul’a seyahat ederek çıktığı maçı, tüm yorgunluğuna karşın 2-1 kazanmayı bildi.
Kendilerine nitekim her yerin, en azından İstanbul’un da Trabzon olduğunu, geçen hafta Yenikapı’daki şampiyonluk kutlamalarından sonra, bu hafta da tarihinin en dolu günlerinden birini yaşayan Atatürk Olimpiyat Stadı’nda gösteren Trabzonspor, şampiyonluk kutlamaları yüzünden kendi stadında oynayamadığı bu maçı Almanya’nın rastgele bir kentinde oynasaydı da durum çok farklı olmazdı sanırım.
FORMALiTE MAÇIYDI FAKAT
Yeniden de stadı dolduran taraftarların bile bu maça uygun futbol beklentisi içinde gelmediği, bir tarafta şampiyonluğu, başka tarafta düşeceği katılaşmış iki grup ortasında, formalitenin formalitesi bu maçı yerinde izlemekteki tek motivasyonun yıllar sonra ‘oradaydım’ demek olduğunu varsayım etmek de çok güç değil.
Bordo mavililerin bu dönem futbola dair kalan tüm motivasyonu Kayserispor’la oynanan ve öne geçmesine karşın dönemin en berbat futbollarından biriyle tamamlanan maçta kalmıştı kuşkusuz. Altay ise uzun yıllar sonra çıktığı Muhteşem Lig’de kalma umudunu Serkan Özbalta devrinde biraz canlandırır üzere olsa da süratli kaybetmiş, son 16 haftadır sürdürdüğü kazanamama serisini bu maç sonunda bir hafta daha uzatmış oldu.
ŞAMPiYON GRUBU iZLEDiLER
Bu maça dair motivasyon taşıyan tek kişi tahminen de gol krallığı tezini sürdüren Cornelius olabilirdi lakin o da gayesine ulaşamadı. Stadı dolduran taraftarlar, üstün ya da çekişmeli bir futbolla olmasa da şampiyon ekiplerinin kazandığını izlemiş oldular en azından.